Het geheim van de Pieter de Hoochweg 110
Jarenlang keek iedereen er verbaasd naar, krabbelde even achter zijn oren en probeerde te bedenken wat dat nou precies was die grote hendel op de gang van het historische pand van Stichting Humanitas aan de Pieter de Hoochweg 110. Soms vroegen cliënten waartoe dat ding diende, vertegenwoordigers wilden het ook wel graag weten en bij nieuwe collega’s kwam het vroeger of later ook ter sprake. Bij vertegenwoordigers was het antwoord altijd makkelijk: ‘als een vertegenwoordiger langdradig wordt dan zetten we de hendel over en verdwijnt de betreffende vertegenwoordiger in een groot gat’, maar in alle andere gevallen moesten we het antwoord altijd schuldig blijven. Tot vorige week!
Vorige week verscheen er onverwacht bezoek in de vorm van Jan Windhorst (foto onder) die graag even binnen wilde kijken hoe alles er tegenwoordig uitziet in het pand dat ooit ontworpen is door Willem Kromhout. Want wat blijkt? Hij is er in 1931 op de tweede etage geboren. Samen met zijn neef benutte hij zijn bezoek aan Nederland om weer eens even te gaan kijken op al zijn ‘oude plekjes’. Hij woont tegenwoordig in Amerika.
Zijn vader was ooit conciërge van het pand toen het nog van Scheepvaartvereniging Zuid was en als kind gleed de kleine Jan dan ook vaak over de trapleuningen naar beneden. Naast alle andere boeiende verhalen wist de heer Windhorst ook het nut van de hendel te vertellen:
Naast de hendel hing (hangt er nog steeds) een spiegel. Een slim buizensysteem zorgde er met andere spiegels voor dat je precies kon zien wie er om de hoek met zijn fiets voor de zijdeur stond. Als het vertrouwd volk was dan kon met de hendel de deur van het fietshok (dat toen nog binnen was) geopend worden. Tot zover de mythe van de vervelende vertegenwoordigers die in een groot gat verdwijnen.
Op het dak blijkt in de oorlog ook nog een afweergeschut van de Duitsers te hebben gestaan. Het pand heeft toen even een klap te verduren gekregen want het is in die periode gebombardeerd geweest. Door het dak heen kwam de bom terecht in de vergaderzaal en ging gelukkig niet af. In dit laatste geval zou de heer Windhorst namelijk niets hebben gehad om vorige week te kunnen bezoeken.
Zijn neef vertelde dat Windhorst eigenlijk niet naar binnen durfde, maar wij zijn in ieder geval blij dat hij het toch heeft gedaan. Nu kennen we tenminste weer een stukje geschiedenis van het pand.
