De buurtwinkel van Tante Wil
Op deze foto staat ‘ie er net weer niet op, dat heb ik nou altijd als ik op zoek ben naar oude foto’s van het Oude Noorden en ik kom een foto van de Johan Idastraat tegen, de buurtwinkel van Tante Wil is nergens op beeld terug te vinden.
Tante Wil was de buurtsuper in de buurt. Haar Végé-winkeltje was niet alleen de plek waar je je flessen melk, fijne vleeswaren, frisdrank en brood kocht, het was ook nog eens een sociaal ontmoetingspunt voor de omliggende straten. Net trouwens als de twee ‘conculega’s’ van Tante Wil, de Bolle in de Hooglandstraat en het Pakhuisie in de Meester Willemstraat.
Bij Tante Wil deden de moeders in de buurt boodschappen, bespraken er de laatste roddels en lieten alles opschrijven voordat ze de deur weer uitgingen. Op het laatst ging het maar net goed met Tante Wil, de belasting wilde geld zien en het vermogen van het winkeltje was nog verspreid over de hele straat, bij alle mensen die haar nog geld schuldig waren.
Mijn moeder deed geen boodschappen, ze ging naar Tante Wil en als ik om een boodschap gestuurd werd, kreeg ik de vraag of ik even naar Tante Wil wilde gaan. Soms ging ik wel eens met mijn moeder mee en dan was naar Tante Wil gaan weer een hele andere ervaring. Mijn moeder moest natuurlijk ook in ‘overleg’ en besprak er met de toevallige aanwezigen ook eerst de hele wereld voordat de boodschappen weer naar huis verhuisd werden. Ik heb het nu over de tweede helft van de jaren zestig en de gehele jaren zeventig.
Als mijn moeder de bestellingen opgaf en er ondertussen aardig ‘gebept’ werd, zat ik in een vrij stukje raamkozijn van de etalage waarvoor eens in de zoveel weken zelfs een heuse etaleur kwam en die met karton allerlei leuke stellages maakte om flessen melk aan te prijzen. Op mijn randje hoorde ik dan de gesprekken aan en leerde heel wat over de buurt. Voor mijn gevoel duurde die gesprekken wel uren.
Zoals de verhalen over ’tikkertje’. Een wat zwerver-actige man die in de Johan Idastraat woonde en het niet na kon laten om stiekem met zijn wijsvinger op zijn geslachtsdeel te tikken als hij in de winkel kwam en er waren dames aanwezig. Of over 1been, die een houten poot had, maar toch graag de dames van lichte zeden bezocht. In de winkel werd dan gefantaseerd over waar hij zijn poot zou laten als hij het bed instapte.
Voor mij waren de bezoeken aan Tante Wil met mijn moeder vaak ware levenslessen. Zoals die keer dat ik door begon te krijgen wat voorbehoedsmiddelen zijn. Ik was weer met mijn moeder in het winkeltje en daar was ook Hilda. Een struise Duitse dame die ooit in de Johan Idastraat was komen wonen, met een Nederlandse man getrouwd was en daar haar gezin gevormd had. Het gesprek ging erover hoe naïef de dames nog in hun jeugd waren.
Hilda vertelde dat haar nieuwe Nederlandse familie haar vroeger nog van alles wijs kon maken. Zo hadden ze haar verteld dat het inbrengen van een stukje spons een goedkoop en efficiënt voorbehoedsmiddel was. De in de winkel aanwezige dames keken haar glazig aan toen Hilda vertelde dat ze de spons ook daadwerkelijk gebruikt heeft bij haar ‘eerste keer’. “En? Werkte het?”, wilden de dames weten. Hilda wees naar buiten waar haar zoon toevallig stond en zei met haar Duitse accent: “Kijk, daar hebbie Sponsie!”
Tante Wil Verhorst is in de jaren tachtig met pensioen gegaan en is verhuisd naar de Raephorststraat. Daar heeft zij gewoond tot ze in 2002 is overleden. Foto’s van haar of haar winkeltje zijn bij mij van harte welkom!
3 gedachten over “De buurtwinkel van Tante Wil”
Reacties zijn gesloten.
Zo, het eerste verhaal is geplaatst 🙂
jammer dat daar geen foto`s van zijn ik heb in die straat gewoond. bij tante wil ging ik altijd wel helpen en soms wel eens een boodschap halen voor me moeder of oma maar de meeste boodschappen haalden we toch bij bolle co. en die tijd bij de vege vergeet ik niet het waren echt hele lieve menen en ik kwam er vaak om de melk binnen te zetten
nou dat was mijn verhaal ik zal dat nooi vergeten het was een fijne tijd
Haha, ja Jopie, ik ging ook vaak helpen. Van de wal in de sloot vrees ik 😉